W dziewiątym i ostatnim miesiącu ciąży dziecko jest mniej ruchliwe niż poprzednio. Spowodowane to jest tym, że jest tak duże, iż praktycznie wypełnia całą będącą do dyspozycji przestrzeń.
Na początku dziewiątego miesiąca długość ciemieniowo-siedzeniowa wynosi 35-38 cm, całkowita zaś długość 48-51 cm. Zazwyczaj waga urodzeniowa wynosi od 2,7 do 3,6 kg, zwykle chłopcy wykazują większą wagę. Waga przy urodzeniu zależy w pewnej mierze od sposobu odżywiania się matki. Nie należy dążyć do urodzenia bardzo dużego dziecka. Dlatego matka musi dbać o swoją dietę nie tylko z uwagi o wygląd zewnętrzny, ale też ze względu na możliwość uniknięcia trudności przed porodem i w czasie porodu.
Przed urodzeniem w większości przypadków płód przyjmuje pozycję “do góry nogami”, główka opuszcza się do miednicy matki. Pozycja ta jest najbardziej dogodna dla dziecka i najbezpieczniejsza w czasie porodu.
W dziewiątym miesiącu ciąży dziecko jest w zasadzie przygotowane do przyjścia na świat w każdej chwili. Maź płodowa, masa złożona z martwych komórek nabłonka skóry i tłuszczu, przestaje pokrywać całe ciało, pozostaje tylko warstwa na plecach. Płyn owodniowy staje się mętny z powodu zmieszania ze złuszczoną mazią płodową. W jelitach gromadzi się znaczna ilość smółki złożonej ze żółci i martwych złuszczonych komórek jelit, przewodów żółciowych i trzustkowych. Po urodzeniu smółka zostanie wydalona na zewnątrz, zjawisko to jest całkowicie normalne.
W ciągu dziewiątego miesiąca płód nabiera odporności dzięki przechodzeniu do niego przeciwciał z krwi matki. Dziecko uzyskuje w ten sposób czasową ochronę przed chorobami zakaźnymi. Czasowa odporność przekazana dziecku przez matkę dotyczy chorób przebytych przez nią przed ciążą, a nawet w czasie jej trwania. Przeciwciała przekazane przez matkę mogą chronić dziecko przed zachorowaniem na odrę, różyczkę, świnkę, krztusiec, szkarlatynę, a nawet katar i grypę. Matka przekazuje niektóre przeciwciała odpornościowe dziecku również po jego urodzeniu. Przeciwciała znajdują się w siarze i mleku matki. Przekazane przez matkę chronią one dziecko na ogół przez pierwsze 6 miesięcy życia. Po tym okresie ta czasowa, przekazana odporność zanika. W momencie urodzenia dziecko może wykazywać większą odporność niż matka. W ciągu pierwszych 6 miesięcy życia dziecko stopniowo zaczyna wytwarzać własne przeciwciała.
W okresie 10-14 dni przed porodem macica obniża się. Ta zmiana pozycji płodu odczuwana jest przez matkę zwykle jako ulga. Oddychanie staje się łatwiejsze dzięki zmniejszeniu ucisku na przeponę i płuca. Matka w tym okresie może odczuwać lekkie skurcze macicy. Skurcze te pomagają dziecku w przyjęciu dziecku właściwej pozycji przed porodem.
Szybkość wzrostu płodu ulega zmniejszeniu w 2-3 tygodniu przed porodem, dochodzi wtedy nawet do zahamowania wzrostu. Dzieje się tak dlatego, że zachodzą zmiany w łożysku. Częściowo zanika ono, dotąd gąbczaste i miękkie teraz staje się twarde i włókniste, komórki pokrywające łożysko częściowo degenerują się. W końcowym okresie ciąży matka traci nieco na wadze. Wszystko to wskazuje na zbliżające się zakończenie czynności łożyska i stwarza konieczność podjęcia przez płód niezależnego życia – zabezpieczenia własnymi siłami oddychania, trawienia i wydalania. Początek akcji porodowej jest bliski.